ZŁAMANE SERCE
Kiedyś myślałem, że wiem, co to złamane serce. Myślałem, że doświadczyłem wiele złamań, aż Duch Święty otworzył moje oczy na głębsze znaczenie tego słowa.
Dawid powiedział, „Bliski jest Pan tym, których serce jest złamane, a wybawia utrapionych na duchu” (Ps 34,19).
Złamanie, to coś więcej, niż płacz, czy smutek, więcej niż skruszony duch, więcej niż uniżenie. Wielu, którzy płaczą, nie są skruszeni. Wielu, którzy leżą przed Bogiem i jęczą, nie mają skruszonego ducha. Prawdziwe złamanie wyzwala w sercu największą moc, jaką Bóg może powierzyć człowiekowi – większą niż moc do wskrzeszania umarłych, większą niż moc nad chorobami!
Duch powiedział do mojego serca, „Ja ci pokażę, co Bóg widzi jako skruszenie serca, bym mógł uwolnić w tobie rodzaj mocy potrzebnej w czasie ruiny.” To skruszenie daje moc do odnowy ruin – moc, która przynosi szczególny rodzaj chwały i czci dla naszego Pana w czasie kłopotów!
Skruszenie ma do czynienia z murami: rozwalone, złamane, zrujnowane mury. „Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, Serce skruszone i zgnębione.. Zechciej w łasce swej dobrze czynić Syjonowi, Odbuduj mury Jeruzalemu!” Ps 51:19-20). Bóg przyrównuje mury Jerozolimy do skruszonego serca.
Pokażę wam przykład człowieka prawdziwie skruszonego: „A potem zerwałem się nocą, ja i kilku mężów ze mną, nikomu nie wyjawiwszy, jaką myślą natchnął mnie mój Bóg, aby czegoś dokonać dla Jeruzalemu - a miałem ze sobą tylko to zwierzę, na którym jechałem - poszedłem piechotą pod osłoną nocy korytem potoku, obejrzałem dokładnie mur. Potem zawróciłem” (Neh 2:12, 15).
Nehemiasz „oglądał mury” w ciemności nocy. Hebrajskie słowo shabar użyte tu – jest tym samym słowem, które jest użyte w Psalmie 51:19 na określenie „złamanego serca.”
Niektórzy myślą, że Nehemiasz miał złamane serce, kiedy „smucił się przez szereg dni, poszcząc i modląc się przed Bogiem niebios” (1:4). Jednak jego płacz i wyznawanie grzechów były tylko początkiem jego złamania. Serce Nehemiasza nie było w pełni złamane, aż przybył do Jerozolimy, zobaczył ruiny – i postanowił coś z tym zrobić!
Dawid powiedział, „Bliski jest Pan tym, których serce jest złamane, a wybawia utrapionych na duchu” (Ps 34,19).
Złamanie, to coś więcej, niż płacz, czy smutek, więcej niż skruszony duch, więcej niż uniżenie. Wielu, którzy płaczą, nie są skruszeni. Wielu, którzy leżą przed Bogiem i jęczą, nie mają skruszonego ducha. Prawdziwe złamanie wyzwala w sercu największą moc, jaką Bóg może powierzyć człowiekowi – większą niż moc do wskrzeszania umarłych, większą niż moc nad chorobami!
Duch powiedział do mojego serca, „Ja ci pokażę, co Bóg widzi jako skruszenie serca, bym mógł uwolnić w tobie rodzaj mocy potrzebnej w czasie ruiny.” To skruszenie daje moc do odnowy ruin – moc, która przynosi szczególny rodzaj chwały i czci dla naszego Pana w czasie kłopotów!
Skruszenie ma do czynienia z murami: rozwalone, złamane, zrujnowane mury. „Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, Serce skruszone i zgnębione.. Zechciej w łasce swej dobrze czynić Syjonowi, Odbuduj mury Jeruzalemu!” Ps 51:19-20). Bóg przyrównuje mury Jerozolimy do skruszonego serca.
Pokażę wam przykład człowieka prawdziwie skruszonego: „A potem zerwałem się nocą, ja i kilku mężów ze mną, nikomu nie wyjawiwszy, jaką myślą natchnął mnie mój Bóg, aby czegoś dokonać dla Jeruzalemu - a miałem ze sobą tylko to zwierzę, na którym jechałem - poszedłem piechotą pod osłoną nocy korytem potoku, obejrzałem dokładnie mur. Potem zawróciłem” (Neh 2:12, 15).
Nehemiasz „oglądał mury” w ciemności nocy. Hebrajskie słowo shabar użyte tu – jest tym samym słowem, które jest użyte w Psalmie 51:19 na określenie „złamanego serca.”
Niektórzy myślą, że Nehemiasz miał złamane serce, kiedy „smucił się przez szereg dni, poszcząc i modląc się przed Bogiem niebios” (1:4). Jednak jego płacz i wyznawanie grzechów były tylko początkiem jego złamania. Serce Nehemiasza nie było w pełni złamane, aż przybył do Jerozolimy, zobaczył ruiny – i postanowił coś z tym zrobić!