KALEB

Kaleb, którego imię znaczy „mocny, zahartowany”, jest typem chrześcijanina, który idzie do końca! Był on razem z Jozuem, który jest wzorem Chrystusa i reprezentował kogoś, kto stale chodzi z Panem.

Kaleb był za Jordanem ze szpiegami. Tam był prowadzony przez Ducha Świętego do Hebronu – „miejsca śmierci”. Z podziwem wspinał się na uświęconą górę i jego duszę napełniała wiara. Tam był pochowany Abraham i Sara, jak również Izaak i Jakub. Wiele lat później tam rozpoczęło się królowanie Dawida. Kaleb cenił to uświęcone miejsce! Od tego czasu pragnął posiąść Hebron.

O Kalebie powiedziano, że „był [Panu] wierny całkowicie” (4 Mojż. 14:24). Nigdy się nie zachwiał, aż do końca. Salomon zachwiał się w późniejszych latach i „nie chodził w pełni za Panem”. Natomiast Kaleb, mając 85 lat, mógł zaświadczyć, „Jeszcze dziś jestem tak mocny, jak byłem w dniu, kiedy wysłał mnie Mojżesz, i jaką była wtedy moja siła, taką jest jeszcze teraz moja siła bądź do bitwy, bądź do pochodu”  (Jozue 14:11).

Mając 85 lat, Kaleb stoczył swoją największą bitwę! „Daj mi więc teraz te góry (Hebron)... (Jozue 14:12). „Jozue pobłogosławił tedy Kaleba, syna Jefunnego, i dał mu Hebron jako dziedzictwo” (Jozue 14:13). „Hebron dlatego stało się dziedzictwem Kaleba ... i jest nim do dnia dzisiejszego, ponieważ bez zastrzeżeń poszedł za Panem, Bogiem Izraela” (Jozue 14:14).

To chwalebne poselstwo jest takie. Nie wystarczy umrzeć dla grzechu – i wejść do Jego pełni kiedyś w przeszłości. Trzeba wzrastać w Panu aż do końca! Trzeba utrzymać duchową siłę i moc – nie chwiać się, „we wszystkim naśladować Pana” – nawet w starości! To powinna być wiara stale wzrastająca.

Hebron, dziedzictwo Kaleba znaczy „towarzystwo połączone”. Połączone z czym? Odpowiedź brzmi, „ze śmiercią”. Nie tylko ze śmiercią dla grzechu w Jordanie, ale również życie w towarzystwie ludzi, czyli społeczeństwie wierzących, którzy są złączeni przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. To w Hebronie Abraham miał zbudować ołtarz, by ofiarować swojego syna i właśnie tam Kaleb i jego rodzina mieli żyć. Oni mieli żyć stale połączeni z ołtarzem żywej ofiary.

Oddanie Kaleba Panu powodowało święty ogień dla Boga w jego dzieciach, Podczas, gdy dzieci tych dwóch i pół pokolenia, żyjące na środku odwróciły się od Pana i przyjęły ten świat i jego bałwochwalstwo, rodzina Kaleba wzrastała w siłę w Panu!