UCZYŃ JE ZNOWU
Kiedy Izrael wyszedł z Morza Czerwonego, śpiewali chwałę dla Boga za potężne wybawienie, jakie On im zgotował. Musieli mówić jeden do drugiego: Nigdy nie było takiego cudu jak ten! Żadne inne pokolenie w całej przyszłości nie będzie nigdy świadkiem tak potężnej demonstracji Bożej mocy – i w taki widzialny sposób.”
Dawid spoglądał wstecz na cudowne wybawienie Izraela nad Morzem Czerwonym i powiedział: „ Pójdźcie i oglądajcie dzieła Boże: Przedziwnymi okazują się pośród synów ludzkich! Przemienił morze w suchy ląd, przez rzekę przeszli suchą nogą. Dlatego radujmy się nim!” (Psalm 66:5-6).
Izrael otrzymał przykazanie, aby opowiadali każdemu następnemu pokoleniu o Bożej mocy czyniącej cuda dla nich. Mieli używać tego ratunku nad Morzem Czerwonym jako przykładu „opowiemy przyszłemu pokoleniu chwalebne czyny Pana i moc Jego, oraz cudowne dzieła, których dokonał” (Psalm 78:4).
Jako dziecko, Dawid musiał siadać z zachwytem, kiedy słuchał, jak opowiadano te historie ciągle na nowo. Teraz Dawid opowiadał swoim dzieciom to samo: „Wiecie, że Bóg żyje, bo przeprowadził naszych ojców suchą nogą przez Morze Czerwone. Teraz opowiadajcie o tym swoim dzieciom i wnukom!” I oni tak czynili.
Nie wystarczyło już tylko opowiadanie o tym, co Bóg czynił w odległej przeszłości. Psalmista chciał oglądać wybawienie swojego ludu teraz: „ Boże, na własne uszy słyszeliśmy, ojcowie nasi opowiadali nam o dziele, którego dokonałeś za dni ich, w czasach dawnych. Tyś ręką swoją wypędził narody” (Psalm 44:2-3).
Psalmista mówi tu, „Panie, przez całe swoje życie słyszałem o tym, co uczyniłeś w przeszłości, jak te niewiarygodne sceny Twojej chwały były w widzialny sposób manifestowane dla moich ojców. Moje dzieci o tym słyszały, a teraz usłyszą o tym moje wnuki.”
Ale potem Psalmista wybuchnął: „Tyś sam Królem moim, Boże; dajże Jakubowi wybawienie! (werset 5). Innymi słowy: „Boże, Ty jesteś również moim Królem. Uczyń te same rzeczy znowu dla Twojego ludu!”
Kiedy był pisany ten Psalm, Izrael przeżywał właśnie trudne doświadczenia. Boży lud przechodził przez okres wielkiego kryzysu i potrzebowali wybawienia w tym czasie. Dlatego Psalmista przyszedł do Pana z mocnym postanowieniem i wołał do Pana: „Ach Panie, Twoje dzieci nad Morzem Czerwonym mogły myśleć, że nigdy już nie będzie takiego kryzysu, jaki oni przeżywali. Teraz my potrzebujemy potężnej manifestacji Twojej potężnej, wyciągniętej ręki do wybawienia. Panie, uczyń to znowu dzisiaj!”
Dawid spoglądał wstecz na cudowne wybawienie Izraela nad Morzem Czerwonym i powiedział: „ Pójdźcie i oglądajcie dzieła Boże: Przedziwnymi okazują się pośród synów ludzkich! Przemienił morze w suchy ląd, przez rzekę przeszli suchą nogą. Dlatego radujmy się nim!” (Psalm 66:5-6).
Izrael otrzymał przykazanie, aby opowiadali każdemu następnemu pokoleniu o Bożej mocy czyniącej cuda dla nich. Mieli używać tego ratunku nad Morzem Czerwonym jako przykładu „opowiemy przyszłemu pokoleniu chwalebne czyny Pana i moc Jego, oraz cudowne dzieła, których dokonał” (Psalm 78:4).
Jako dziecko, Dawid musiał siadać z zachwytem, kiedy słuchał, jak opowiadano te historie ciągle na nowo. Teraz Dawid opowiadał swoim dzieciom to samo: „Wiecie, że Bóg żyje, bo przeprowadził naszych ojców suchą nogą przez Morze Czerwone. Teraz opowiadajcie o tym swoim dzieciom i wnukom!” I oni tak czynili.
Nie wystarczyło już tylko opowiadanie o tym, co Bóg czynił w odległej przeszłości. Psalmista chciał oglądać wybawienie swojego ludu teraz: „ Boże, na własne uszy słyszeliśmy, ojcowie nasi opowiadali nam o dziele, którego dokonałeś za dni ich, w czasach dawnych. Tyś ręką swoją wypędził narody” (Psalm 44:2-3).
Psalmista mówi tu, „Panie, przez całe swoje życie słyszałem o tym, co uczyniłeś w przeszłości, jak te niewiarygodne sceny Twojej chwały były w widzialny sposób manifestowane dla moich ojców. Moje dzieci o tym słyszały, a teraz usłyszą o tym moje wnuki.”
Ale potem Psalmista wybuchnął: „Tyś sam Królem moim, Boże; dajże Jakubowi wybawienie! (werset 5). Innymi słowy: „Boże, Ty jesteś również moim Królem. Uczyń te same rzeczy znowu dla Twojego ludu!”
Kiedy był pisany ten Psalm, Izrael przeżywał właśnie trudne doświadczenia. Boży lud przechodził przez okres wielkiego kryzysu i potrzebowali wybawienia w tym czasie. Dlatego Psalmista przyszedł do Pana z mocnym postanowieniem i wołał do Pana: „Ach Panie, Twoje dzieci nad Morzem Czerwonym mogły myśleć, że nigdy już nie będzie takiego kryzysu, jaki oni przeżywali. Teraz my potrzebujemy potężnej manifestacji Twojej potężnej, wyciągniętej ręki do wybawienia. Panie, uczyń to znowu dzisiaj!”