„NAWET PO ŚMIERCI PRZEMAWIA”
Czytając Hebr. 11 znajdujemy najważniejszy czynnik w życiu ludzi tam wymienionych. Każdy z nich miał szczególną cechę, która zawierała ten rodzaj wiary, która podoba się Bogu. Co to był za element? Ich wiara zrodziła się z głębokiej intymności z Panem.
Prawda jest taka, że nie można mieć wiary, która podoba się Bogu, bez dzielenia się z Nim intymną zażyłością. Co mam na myśli, mówiąc o zażyłości? Mówię o bliskości z Panem, która wypływa z tęsknoty za Nim. Ten rodzaj intymności, to bliska, osobista więź i społeczność. Ona jest wtedy, kiedy pragniemy Pana bardziej, niż czegokolwiek innego w tym życiu.
„Przez wiarę złożył Abel Bogu wartościowszą ofiarę niż Kain, dzięki czemu otrzymał świadectwo, że jest sprawiedliwy, gdy Bóg przyznał się do jego darów, i przez nią jeszcze po śmierci przemawia” (Hebr. 11:4). Chcę podkreślić kilka znaczących rzeczy z tego wiersza. Po pierwsze, sam Bóg świadczy o ofierze lub darze Abla. Po drugie, Abel musiał zbudować ołtarz dla Pana, na którym złożył ofiarę. Ofiarował nie tylko baranka bez skazy, ale również jego tłuszcz. „Abel także złożył ofiarę z pierworodnych trzody swojej i z tłuszczu ich” (1 Mojż. 4:4).
Co ten tłuszcz oznacza? 2 Mojżeszowa mówi o tłuszczu, „A kapłan spali je na ołtarzu jako pokarm ofiary ogniowej, jako woń przyjemną. Wszystek tłuszcz należy do Pana” (3 Mojż. 3:16). Tłuszcz był tą częścią ofiary, który dawał przyjemną woń. Ta część zwierzęcia paliła się najszybciej, wydając miłą woń. Ten tłuszcz jest obrazem modlitwy, lub społeczności, która jest przyjemna dla Boga. Reprezentuje naszą służbę dla Pana w naszej ukrytej komorze modlitwy. Sam Pan oświadcza, że takie intymne uwielbianie wznosi się do Niego, jako miła woń.
Pierwsza wzmianka w Biblii o takim uwielbianiu odnosi się do Abla. Dlatego Abel jest wymieniony w panteonie bohaterów wiary w 11 rozdziale listu do Hebrajczyków. Jest typem sługi, który miał społeczność z Panem, ofiarując Mu to, co najlepsze. Ten tekst stwierdza, że przykład Abla żyje dzisiaj, jako świadectwo prawdziwej, żywej wiary: „Jeszcze po śmierci przemawia” (Hebr. 11:4).