TRAGICZNY BŁĄD
Mojżesz opisał ten tragiczny błąd, jaki Izrael popełnił w Kadesz Barnea (zobacz 4 Mojż. 13-14). Stało się to niedługo po przekroczeniu Morza Czerwonego. Bóg kazał Izraelitom, żeby odważnie szli do Kanaanu i dał im to mocne słowo zapewnienia:
„Oto Pan, twój Bóg, dał ci tę ziemię. Wejdź do niej i weź ją w posiadanie, jak ci powiedział Pan, Bóg twoich ojców! Nie bój się i nie lękaj się!. . . Nie bójcie się ich, ani się nie lękajcie; Pan, wasz Bóg, który idzie przed wami, będzie walczyć za was tak samo, jak to na waszych oczach uczynił w Egipcie” (5 Mojż. 1:21,29-30). Jaka to niesamowita obietnica. Żaden z ich wrogów nie ostoi się przed nimi (zobacz 7:24).
Ale Izrael się wahał w sprawie tej obietnicy. Zamiast wziąć Go za słowo, nalegali, żeby wysłać szpiegów do Kanaanu. I ci szpiedzy przynieśli z powrotem „złe wiadomości”, pełne niewiary. Mówili o olbrzymach i wysokich murach obronnych i ludzie uwierzyli ich sprawozdaniu: „ Lecz wy nie chcieliście iść i sprzeciwiliście się rozkazowi Pana, waszego Boga” (5 Mojż. 1:26). Teraz Mojżesz mówi temu młodszemu pokoleniu, „Oni powinni byli pójść natychmiast zgodnie z Bożym Słowem, jakie otrzymali. Pan powiedział, że On będzie walczył za nich – ale oni się zbuntowali.”
Czy widzicie co się stało ze starszym pokoleniem? Wysyłanie szpiegów do Kanaanu było aktem niewiary. A kiedy ci szpiedzy tam byli, szatan miał na nich wpływ. Byli poddani kłamstwom wroga, ponieważ nie uwierzyli Bogu.
Po usłyszeniu tego złego sprawozdania ludzie zaczęli grozić Bogu i oskarżać Go, „Porzuciłeś nas Boże. Przyprowadziłeś nas tutaj na śmierć.” Zaledwie kilka miesięcy wcześniej ci sami ludzie byli oddzieleni przez Boga, byli szczególnym ludem w Jego oczach i cudownie wyprowadzeni. Ale teraz cały obóz był w wielkim zamieszaniu. Zastanawiali się głośno, „Czy Bóg w ogóle jest jeszcze z nami? Wkrótce płakali nad swoimi dziećmi i wołali, „Nasze dzieci umrą z głodu na tej pustyni. Bóg nas nienawidzi!”
Mojżesz przypominał młodszemu pokoleniu oskarżenia ich rodziców: „Szemraliście w swoich namiotach i mówiliście, Ponieważ Pan nas nienawidzi, to wyprowadził nas z Egiptu, aby nas wydać w ręce Amorejczyków, żeby nas wygubili” (1:27).
„Oto Pan, twój Bóg, dał ci tę ziemię. Wejdź do niej i weź ją w posiadanie, jak ci powiedział Pan, Bóg twoich ojców! Nie bój się i nie lękaj się!. . . Nie bójcie się ich, ani się nie lękajcie; Pan, wasz Bóg, który idzie przed wami, będzie walczyć za was tak samo, jak to na waszych oczach uczynił w Egipcie” (5 Mojż. 1:21,29-30). Jaka to niesamowita obietnica. Żaden z ich wrogów nie ostoi się przed nimi (zobacz 7:24).
Ale Izrael się wahał w sprawie tej obietnicy. Zamiast wziąć Go za słowo, nalegali, żeby wysłać szpiegów do Kanaanu. I ci szpiedzy przynieśli z powrotem „złe wiadomości”, pełne niewiary. Mówili o olbrzymach i wysokich murach obronnych i ludzie uwierzyli ich sprawozdaniu: „ Lecz wy nie chcieliście iść i sprzeciwiliście się rozkazowi Pana, waszego Boga” (5 Mojż. 1:26). Teraz Mojżesz mówi temu młodszemu pokoleniu, „Oni powinni byli pójść natychmiast zgodnie z Bożym Słowem, jakie otrzymali. Pan powiedział, że On będzie walczył za nich – ale oni się zbuntowali.”
Czy widzicie co się stało ze starszym pokoleniem? Wysyłanie szpiegów do Kanaanu było aktem niewiary. A kiedy ci szpiedzy tam byli, szatan miał na nich wpływ. Byli poddani kłamstwom wroga, ponieważ nie uwierzyli Bogu.
Po usłyszeniu tego złego sprawozdania ludzie zaczęli grozić Bogu i oskarżać Go, „Porzuciłeś nas Boże. Przyprowadziłeś nas tutaj na śmierć.” Zaledwie kilka miesięcy wcześniej ci sami ludzie byli oddzieleni przez Boga, byli szczególnym ludem w Jego oczach i cudownie wyprowadzeni. Ale teraz cały obóz był w wielkim zamieszaniu. Zastanawiali się głośno, „Czy Bóg w ogóle jest jeszcze z nami? Wkrótce płakali nad swoimi dziećmi i wołali, „Nasze dzieci umrą z głodu na tej pustyni. Bóg nas nienawidzi!”
Mojżesz przypominał młodszemu pokoleniu oskarżenia ich rodziców: „Szemraliście w swoich namiotach i mówiliście, Ponieważ Pan nas nienawidzi, to wyprowadził nas z Egiptu, aby nas wydać w ręce Amorejczyków, żeby nas wygubili” (1:27).